من بی تو

شعر خواهم نوشت . . .

تو بی من

چه خـواهی کرد ؟

اصــلاً یادت هست ؟

کــه نیستمــ !

بعضی دکـمه های کیبـورد شـل شده اند ...

بــس که استفاده شده اند ...

دکمه های : ک  ا  ش  ب  و  د  ی

اي رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر زانكه به جز تلخي اندوه

در خاطر از آن چشم سياه تو ندارم

اي رفته ز دل ، راست بگو !‌ بهر چه امشب

با خاطره ها آمده اي باز به سويم؟

گر آمده اي از پي آن دلبر دلخواه

من او نيم او مرده و من سايه ي اويم

من او نيم آخر دل من سرد و سياه است

او در دل سودازده از عشق شرر داشت

او در همه جا با همه كس در همه احوال

سوداي تو را اي بت بي مهر !‌ به سر داشت

من او نيم اين ديده ي من گنگ و خموش است

در ديده ي او آن همه گفتار ، نهان بود

وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ

مرموزتر از تيرگي ي شامگهان بود

من او نيم آري ، لب من اين لب بي رنگ

ديري ست كه با خنده يي از عشق تو نشكفت

اما به لب او همه دم خنده ي جان بخش

مهتاب صفت بر گل شبنم زده مي خفت

بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم

آن كس كه تو مي خواهيش از من به خدا مرد

او در تن من بود و ، ندانم كه به ناگاه

چون ديد و چها كرد و كجا رفت و چرا مرد

من گور ويم ، گور ويم ، بر تن گرمش

افسردگي و سردي ي كافور نهادم

او مرده و در سينه ي من ،‌ اين دل بي مهر

سنگي ست كه من بر سر آن گور نهادم

هنوز حرف می زنم ، هنوز راه می روم

به سمت جای خالیت ، به اشتباه می روم


هنوز هم به عکس تو سلام می کنم ولی

بدون هیچ پاسخی دوباره راه می روم
 

هنوز ماجرای ما سر زبان مردم است

به هر طرف که می روم ، پر اشک و آه می روم
 

تو نیستی هنوز من ، به یاد با تو بودنم

به کوچه می روم به این ، شکنجه گاه می روم


هـنــوز هــم بـرای تـو پـُـر از دلـیـل بـودنــم

همین که حرف می زنم ، همین که راه می روم

یک عمر به دنبال جوابی دیگر

هر روز کشیده ام عذابی دیگر

هر شب به هوای دیدنت از خوابی

آسیمه دویده ام به خوابی دیگر

مي خواهم امشب تا خود فردا بگريم

دور از نگاه ديگران تنها بگريم

بر حال و روز اين دل همرنگ مرداب

اين دل كه دور افتاده از دريا بگريم

چون ني به سوگ اين منِ مرده بنالم

چون شمع ، قدري مردن خود را بگريم

جاري شو اي آه از دل من تا بنالم

بشكن دگر اي بغض سنگين تا بگريم

مي خواهم امشب تا سحر بيدار باشم

بيدار باشم تا سحر ، امّا بگريم . . .

با بودن تو حال من اصلا خراب نیست

می خواهمت و بهتر از این انتخاب نیست

احساس می کنم که خدا قول داده است

دیگر در این جهان خبری از عذاب نیست

دیگر میان خاطره هامان ، از این به بعد

چیزی به اسم دلهره و اضطراب نیست

باور کن این خدا که خودش عاشقت کند

حتماً زیاد خشک و مقدس مآب نیست

پاشو بیا کمی بغلم کن ، ببوس، تا

باور کنم حضور تو ایندفعه خواب نیست

من را ببوس تا همه ی شهر پر شود

این اتفاق هر چه که باشد سراب نیست

دنیا سر جدایی ما شرط بسته است

اما دعای شوم کسی مستجاب نیست...

از زندگی از این همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه

امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

دل خسته سوی خانه ، تن خسته می کشم

آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خموشی تقویم روی میز

وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود

تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید

از حال من مپرس که بسیار خسته ام...

باید که لهجه کهنم را عوض کنم

این حرف مانده در دهنم را عوض کنم

یک شمعِ تازه را بسرایم از آفتاب

شمع قدیم سوختنم را عوض کنم

هرشب میان مقبره ها راه می روم

شاید هوای زیستنم را عوض کنم

بردار شعر های مرا مرهمی بیار

بگذار وصله های تنم را عوض کنم

بگذار شاعرانه بمیرم از این سرود

از من مخواه تا کفنم را عوض کنم

من که هنوز خسته باران دیشبم

فرصت بده که پیرهنم را عوض کنم

 
دلی دارم جهانی درد با او

حدیث مردم نامرد با او

هنوز از نو بهارانش خبر نیست

زمستانی همیشه سرد با او

اینجا همه خوبند ،خیالت راحت !

من مانده ام و چهارتا هم صحبت

این گوشه نشسته ایم و دلتنگ توایم

من ، عشق ، خدا ، عقربه های ساعت …

از تمام عشقمان، فاصله اش سهم من است

هرکجا می روم از قصّه ی عشقی سخن است

چاره ای نیست! به رویای تو عادت دارم!

این، همان سخت ترین قسمت عاشق شدن است!

چندیست که آشفته ام ای یار جوانم!

برگرد و از این حال پریشان برهانم

از قصّه ی چشمان تو دل کندن و رفتن

هرگــز نتوانم، نتوانم، نتوانم!!

با که گویم ای یاران قصه پریشانی

حال ناخدا دارم در شبان طوفانی

لحظه ای نیاساید چشم گریه آلودم

چون درخت پر اشکم در هوای بارانی

به روشنایی سیمای من نگاه مکن

به جان دوست دلم چون شبان تاریک است

به موج خنده ی تلخم فروغ شادی نیست

که این نشاط به سر حد گریه نزدیک است

نمیدانم چه باید کرد ؟

 بمانم یا که بگریزم ؟

اگر خواهم بمانم با تو میبازم جوانی را

وگر خواهم که بگریزم چه سازم زندگانی را؟

گریزان بودن از یکسو غم فرزندم از یکسو

کجا باید کنم فریاد این درد نهانی را؟

 ای جلوه ی برق آشیان سوز تو را

وی روشنی شمع شب افروز تو را

زآن روز که دیدمت شبی خوابم نیست

ای کاش ندیده بودم آن روز تو را

گل نیست چنین سرکش و رعنا که تویی

مه نیست بدینگونه فریبا که تویی

غم بر سر غم ریخته آنجا که منم

دل بر سر دل ریخته آنجا که تویی

کو همنفسی که بوی درد آید از او

صد پاره دلی که آه سرد آید از او

میسوزم و لب نمیگشایم که مباد

آهی کشم و دلی به درد آید از او

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم     

اصلا به تو افتاده مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا

افتادمو باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از منو از خویش برانم

یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد چه جای نگرانی است

من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را      

بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

هر تکّه از دنیای من، از ماه تا ماهی...

هر قدر، هرجا، هر زمان، هر طور می خواهی...


حتّی اگر مثل زلیخا آبرویم را...

از من نخواهی دید در این عشق کوتاهی...


حتّی اگر بی رحم باشی مثل ابراهیم...

نفرین؟ زبانم لال، حتّی اخم یا آهی...


من آخرین نسل از زنان عاشقی هستم

که اسمشان را راویان قصّه ها گاهی...


من آخرین مرغ جهانم، آخرین گنجشک

که در پی افسانۀ سیمرغ شد راهی


حالا بگو در ظلمت جنگل چه خواهد کرد

شاهین چشمان تو با این کفتر چاهی؟

 قسمت اين بود که من با تو معاصر باشم

تا در اين قصه ی پر حادثه حاضر باشم

حکم پيشانی ام اين بود که تو گم شوی و

من به دنبال تو يک عمر مسافر باشم

تو پری باشی و تا آنسوی دريا بروی

من به سودای تو يک مرغ مهاجر باشم

قسمت اين بود ، چرا از تو شکايت بکنم؟!

يا در اين قصه به دنبال مقصر باشم ؟

شايد اينگونه خدا خواست مرا زجر دهد

تا برازنده ی اسم خوش شاعر باشم

شايد ابليس تو را شيطنت آموخت که من

در پس پرده ی ايمان به تو کافر باشم

دردم اين است که بايد پس از اين قسمتها

سالها منتظر قسمت آخر باشم !!